وجود دو روايت ، دليل چنين کاري است که يکي ، قول امام و ديگري ، فعل امام است.
امام صادق علیه السلام فرموده است: « فَلْيَقُمْ و لْيطْلُب من الله تعجيلَ فَرَجَه » پس بايستد و از خدا تعجيل فرج را طلب کند.[1]
درباره امام رضا علیه السلام نقل شده است: « وضع الرضا علیه السلام يده علی رأسه و تواضع قائماً و دعا له بالفرج» امام رضا علیه السلام دستش را بر روي سرش قرار داد و متواضعانه ايستاد و براي فرج او دعا کرد.[2]
از اين دو روايت ، معلوم مي‌شود هنگام برده شدن نام امام زمان علیه السلام مطلوب است برخاسته و براي فرج حضرت دعا کنیم. البته در روايت اول برخاستن را ويژه زماني مي‌داند که لقب قائم ذکر شود و فقط بلند شدن و دعا کردن را مي‌رساند. اما روايت دوم ، لقب خاص را نمي‌رساند ، بلکه هرگاه يادي از امام شود ، برخاسته و دعا می کنیم و نيز علاوه بر اين در روايت دوم ، دست روي سر نهادن نيز بيان شده است.
امام صادق علیه السلام سبب اين کار را فرموده است: « زيرا غيبت ايشان طولاني است و چون رأفت امام به کساني که دوستش دارند ، زياد است ، هرکس او را به اين لقب ـ که اشاره به دولت ايشان دارد  ـ ياد کند ، امام به او نظر مي‌کند و از جمله چيز‌هايي که نشانه ی تعظيم است ، برخاستن بنده هنگام نگاه کردن مولا به او است ».[3]
از اين روايت معلوم مي‌شود ، برخاستن ، نشانه ی تعظيم و احترام و بزرگ شمردن امام است و در مورد روايت دوم نيز هر چند کلام امام نيست ، اما برداشت راوي ـ به عنوان کسي که حاضر در مجلس است ـ همين تواضع است. راوي مي‌گويد: « وتواضع قائماً » يعني از باب تواضع ، امام علیه السلام به پا خاستند. پس براي بزرگ شمردن امام و کوچک انگاشتن خود ، چنين عملي انجام مي‌شود.

 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: